dimarts, 27 de novembre del 2007

Attitude makes difference

Me encanta trabajar los domingos. Lo he descubierto este fin de semana. Y pensareis, ¿¿que ventajas tiene?? Pues un montón!!!
Empecemos con la más evidente: nos encanta nuestro trabajo, por tanto, ¿¿que mejor manera de aprovechar un domingo que haciendo lo que más te gusta?? Esta, más clara el agua.
Encima, teniendo en cuenta que te pasas 12 horas de lunes a viernes con tu compañeros de equipo sin ni siquiera bajar a comer, ¿cómo soportar dos días del tirón sin verlos? Imposible. Las ataduras personales que se forman son demasiado fuertes como para aguantar el mono de no estar en compañía de ellos (ya sabéis, el trabajo en equipo y todo eso).
Seguimos con la superación personal que requiere. ¿quien se levanta un domingo para ir a trabajar (¡¡¡y encima gratis!!!)? Pues los que realmente son trabajadores, responsables e implicados con su trabajo. No como todos esos vagos no-triunfadores que se quedan en su casa tranquilamente descansando.

Más ventajas: también, gracias a este bonito curro nos libramos de la comida familiar de cada domingo. Que si tu madre diciéndote no se que del vaquero que llevas y lo guapa que estás, tu padre que si estas más delgada y que tienes mala cara (¿mala cara yo? ¿de qué? ¡¡con lo descansada y motivada que estoy últimamente!!), tu iaia con sus culebrones de la tele... bufff... ¿¿quién quiere compartir su único día realmente libre con la family teniendo en cuenta que entre semana ni les ves el pelo?? Pues como decíamos antes, un no-triunfador.

Lo que pasa es que este fin de semana me he llevado una pequeña decepción. Yo, una de las cosas que mas valoro es trabajar en un ambiente relajado, y claro, pensaba que un ambiente más relajado que el de un domingo seria imposible encontrar. Me equivoqué. Llegué a las 9 y poco (hay que notar que mis jefes llegaron a las 10 bien pasadas, ser jefe es lo que tiene) y a partir de las 11 la oficina empezó a llenarse. A mediodía hicimos el pico de afluencia con más de 10 personas en mi sala (teniendo en cuenta que hay como unas 6 salas más, no me lo quiero ni imaginar).
¡Cuánto triunfador e implicado con la empresa que me rodea!Y de lo que nos podemos sentir más orgullosos de todo esto es conseguir 12 puntos (14 si tienes hijos, ya que las preguntas 7 y 10 valen doble) en el test que os propongo más abajo:
(http://www.20minutos.es/noticia/294521/0/enganchados/trabajo/desconectar/#)

Test. Eres un adicto al trabajo (llamase triunfador e implicado) si a menudo...

1 Trabajas más horas de las obligatorias.
2 Llevas trabajo a tu casa después de la jornada laboral.
3 Hablas mucho de lo que has hecho o lo que vas a hacer en el trabajo.
4 Comes rápidamente para poder seguir con lo que estabas haciendo.
5 Trabajas contrarreloj para acabar tus tareas.
6 No delegas, porque crees que nadie será capaz de hacer las cosas tan bien como tú.
7 No coges las vacaciones ni los puentes que te corresponden.
8 No tienes otra afición que no se ciña a tu trabajo.
9 Reduces tus viajes y tu vida social para adaptarte a necesidades laborales.
10 Olvidas cumpleaños, aniversarios y otros compromisos familiares.
11 Eliges a tus amistades entre tus compañeros de trabajo.
12 Consultas en casa de forma repetida tu correo electrónico para ver si tienes una reunión y tienes el móvil siempre a mano por si llama tu jefe.
Si habéis conseguido una puntuación inferior a 9 consideraos unos no-triunfadores y unos inadaptados.

En definitiva: le voy a regalar una de mis fotos a mis padres para que se acuerden de mí, una muñeca de plástico a mi novio para que no se olvide de como se hacía (está empezando a echar un brazo que da miedo) y yo me pillaré un par de gramitos de coca a ver si consigo vencer el sueño a partir de las 9 de la noche y consigo superar mi ridículo récord de 20 horas seguidas trabajando.
Porque vivimos para trabajar, no trabajamos para vivir. ¿O acaso lo dudabais? Como dicen en mi empresa: Attitude makes difference.

PD: Espero que podáis llegar a percibir toda la ironía, asqueo, desengaño, cabreo y frustración que he intentado desprender de este post.
Y aunque no lo lea dar las gracias por aguantarme a una gran persona que trabaja a mi lado.

Firmado: una quemadita hasta los huesos y más allá.

4 comentaris:

Sandra ha dit...

...uou.... Attitude makes difference.. engega'ls a tots a pastar fang. Continuo negant-me a pensar que aquest és l'únic futur possible a Catalunya com a enginyera.. hi ha d'haver una escapatoria!!!

Sandra ha dit...

per cert.. un petonàs enorme i milions d'energies positives!!!

luishettes ha dit...

Cajero del McDonalds empieza a no parecerme tan malo. Andacalomejor vuelvo a españa...

Agnès peque ha dit...

Luis,solo x tus comentarios ya vale la pena seguir escribiendo.
Sandra, no et lliures de mi per Nadals!!!
Petonets a tots.